Tibet zoals ik t verwacht had en ook weer niet

Nog enigszins ontregeld door het tijdsverschil van 2 uur en een kwartier later, sta ik al om 08.00 uur (dus eigenlijk net voor zessen) bij de man die een omeletten voor me bakt. De ontbijtzaal is bijzonder. Op,de vijfde verdieping, tapijt en een rijkversierd plafond, echt mooi. De tafels staan langs de zijkanten gerangschikt en in het midden staat een lange tafel met wit plastic damast. Een dienblad met wat bestel, dan heel lang niks en dan het Chinees-Tibetaanse ontbijt. Bali ( een soort dunnen meelsoep), het gestoomde broodje (als bapao) dat je eet met je soep of pap, bonen, gekookte kool en een schaaltje onbestemd rood iets. In Nederland ku. Je bij d Chinees rood vlees bestellen, nou zo rood is dit ook. Maar het zijn brokken die in rode olie drijven. Ik dacht dat t vlees was, maar toen ik het van dichtbij onderzocht leek het meer op brokken gemarineerd vet. Ben blij dat op de bar een meer Europeaans ontbijt staat. Een soort zoet croissantje, jam, appels, sinaasappel, yoghurt of iets wat hel dicht in de buurt komt, kaas en het omeletten met toast. De thee staat echt te koken,,dus die sla ik over en pak koffie. De dag kan beginnen.

Buiten regent het Tibetaaanse pijpenstelen en in hoog tempo lopen we zeker meer dan een half uur naar het Potalenpaleis. Het paleis waar ooit de Dalai Lama zijn zetel had. Tot de vijfde Dalai Lama alleen als religieus leider, later ook als regeringsleider.
De ingang van het paleis is zo gevonden. Aan de straatzijde een grote poort waar we ingaan. Geen water of aanstekers mee naar binnen. Aanstekers hebben we niet, water wel. Maar dat vinden ze niet. Het rontgenapparaat staat aan, maar de bewaker ziet niks lijkt wel eenmaal,door de poort begint de helse tocht. We stappen in de binnentuin van het paleis en ik zie hoe groots dit gebouw is en majestueus boven de stad uitsteekt. Rondje door de tuin, in en rap tempo door de schatkamers want we moeten om 10.40 uur in het paleis zijn. Onze gids is wel wat nerveus en houdt
het tempo hoog. Jammer dat we niet langer van de mooie voorwerpen mogen genieten, er staan de mooiste schalen, sieraden, beelden, oude gebruiksvoorwerpen en kleding, maar de gids is streng. Waarschijnlijk bang zijn licentie op hetbspel te zetten. We sluiten aan in de lange rij parapluutjes. Als wij in Nederland zo n rij zouden zien, dan hadden we vast bedacht om later nog maar eens terug te komen. Dat is hier niet handig, dus sluiten we aan en volgen netjes de rij die ineens heel,snel vooruit gaat. Werd ons eerst gezegd dat je je kaartje enmpaspoort vaak moest laten zien, hier wilde die man het niet eens zien; doorlopen! Top tjop!
Dan begint de hoogte training.......Trap na trap, glibberig en oneffen tot we ongeveer 150 meter gestegen zijn. 3750 meter hoogte en geen last van hoogteziekte, nog niet dan.
We komen op een plein waar je water kunt kopen.......tja, staan in een hoekje te schuilen en wachten tot de gids de kaartjes heeft omgeruild voor echte kaartjes. Hoe ongelooflijk inefficiënt. We wachten ruim een uur schat ik en kan in die tijd de Chinezen en Tibetanen beter bekijken. De chinezen; of ze zijn super modern gekleed en lopen op schoenen die tijdens een avondje uit niet zouden misstaan maar hier wel. Of men loopt in normale kleding als ieder ander. De Tibetanen lopen over het algemeen in de meer traditionele kledij. Aparte hoofddeksels variërend van mooie hoeden tot vreemde kralen of ornamenten op het hoofd. De kleding is sober maar met kleur. Vaak een soort omslagjurk. Zowel mannen als vrouwen. Eenvoudig en tot apart.

De gids is er en neemt ons mee het belangrijkste deel van het paleis in. Vanaf hier geen foto s maken. Echt jammer want nadat we de entreetrap zijn opgeklommen stappen we zo in de Tibetaanse geschiedenis. Mooie versieringen van ilaar naar plafond, de muren vol schilderingen en het eerste goud. We gaan door grote poorten met van die oude deuren. Dik en met het mooiste beslag.
We krioelen door het paleis, we hebben maar een uur, dan moeten we er uit zijn. Orders van de organisatie om te zorgen dat er meer mensen het paleis kunnen bezichtigen.
Hetn
Aleid is volgebouwd met 199 tempels. Boor iedere Dalai Lama een, met verblijf slaapkamer etc. Daarnaast voor diverse goden een tempel en overal geld. De bezoekers lopen rond met briefjes in Chinese valuta en doneren bij de voor hun belangrijke plaatsen. Doneren is hier gewoon over de rand gooien of soor het gaas steken. En dan doen ze veel, heel veel. Toen we via een korte route bij de uitgang kwamen zaten daar vrouwen van die grote witte graanzakken vol geld te tellen. Wat n donaties.......
Maar goed, we komen langs de tempels, studieplaatsen en verblijven van vele Dalai Lama's. Ieder Dalai Lama had wel een talent dat hij extra oefende. Van studeren tot debatteren, van schilderen tot poëzie schrijven. Nou was er een die iets uit de toon viel, nummer 6. Die wilde eigenlijk helemaal zijn vrije leventje niet opgeven voor het monnikenschap, het Dalai Lama zijn. Maar met goede afspraken deed hij het toch. Hij bleef feesten en had altijd een oogje voor vrouwen. Deze Dalai Lama schreef liefdes poëzie, hoe,kan het ook anders.
Het verhaal gaat dat ze hem maar terug hebben gehaald naar Nepal omdat hij het iets te bont maakte. Hij werd stilletjes soort dood verklaard. Dus koos men Dalai Lama nummer 7. Dat ging goed tot nummer 6 terug wilde naar Lhasa en toen hadden ze er twee. Na rijp beraad besloot men nummer 7 maar te houden en werd nummer 6 stil afgevoerd of afgekocht. In ieder geval werd hij niet begraven In dit paleis. Nummer 5 t/m 13 , minus 6 in ieder geval wel. De mooiste tombes staan hier. Versierd met goud(verf) en (half) edelstenen, meters hoog en vol symboliek.
We vergapen ons aan beelden van wijze monniken, nog meer tombes, wanden vol oude Heilige boeken, komen lage schalen met kaarsen van yakbotervet, en belden ons in hoe de monniken met elkaar in gesprek gaan als ze op de kussens zitten in de "vergaderzaal".
En ineens staan we weer buiten. Volledig overeind door de schoonheid en de hoeveelheid sta ik na te gonzen...... Dat ging snel, eigenlijk te snel.....ik hoop maar dat ik mij al het moois kan herinneren. Boek kopen dus..... dan wel een fotoboek.

En dan weer de trappen naar beneden, ook best een klus, want we zitten hoog......
Met de andere parapluutjes slingeren we op de oneffen stenen en treden naar de uitgang. Beneden, waar de straat weer vlak is verzamelen we.Ook hier ontelbare gebedsrollen aan de muur en veel gelovigen die er een draai aan geven.
Op naar de lunch. Hoewel we nog moeten acclimatiseren gaat het tempo weer omhoog en het enige wat ik doen kan ik flink doorstappen.
Korte plaspauze bij het meest vieze publictoilet wat ik ooit gezien heb. Maar de. Nood is hoog, zo hoog dat ik me ook niet stoor aan de deur zonder slotje. Dan zien ze in witte billen maar......en ik moet lachen als dat gebeurd. Een i. Traditionele kleding gehulde dame doet de deur open en knipt als een zak en als ze ziet dat daar iemand is. Knippend en iets prevelende gaat ze achteruit, ik stap uit de wc en vraag mij af of de dames hier het toilet net zo vies vinden als ik........vast niet.......