Verder Tibet in en dus even schakelen

Als je in Tibét ergens naar toe wilt, dan betekent dat reizen met de bus. En omdat we deze keer verder Tibet intrekken en er veel ongelukken gebeuren met bussen krijgen we een politieagent mee. Jaja....... Het is deze keer een jonge man, hip gekleed en alleen aan zijn zwart nepleren jasje met twee sterren en een nummer op zijn borstzakje kun je zien dat dit de ordehandhaver van de Chinese overheid is. Ik denk dat wee het getroffen hebben hem, de gids en hij zijn in ieder geval goede maatjes. Twee jongemannen een dagje op stap zo lijkt t.....
Het dagje opstap brengt ons langs grote bergen die begroeid zijn met gras of ander groen, bomen niet. Langs korenvelden waar de balie of mogelijk gerst staat te drogen in de vorm van hutjes. Balen graan gestapeld in een rondje zodat het net een hutje lijkt. We komen langs de vele wegwerkzaamheden, de aanleg van de hogesnelheidslijn en door een enkele stad met veel hoogbouw en hoogbouw in aanbouw. China investeert behoorlijk in Tibet.
We komen langs kleine dorpjes waar de huizen, gebouwd achter een muur, vierkant zijn met op iedere hoek een soort verhoging, een kanteeltje en natuurlijk de Chinese vlag wapperend op het dak. Dat moet hier. Vaak wordt het zicht op de huizen ons ontnomen door de knot- en of treurwilgen die hier goed groeien. Om de huizen heen zie je veel hout liggen, loopt er soms een koe, staat er een kar of een moderne mooie auto. Vast een elektrische want die zijn hier heel normaal en je ziet geen laadpalen, nergens.
Op de muren van de huizen ligt graan te drogen en verder zie je weinig, het leven achtere de muren is heel beschermend, privé.
We rijden langs een hele brede rivier, zo breed dat het wel een meer lijkt. De naam van de rivier moet ik even opzoeken...... Maar we stoppen daar dus, fotomomentje.
Langs de balustrades hangen de bekende gebedsvlaggen die in deze harde wind snel slijten.

In een voor mij plots opdoemende stad stoppen we naast een groot breed kruispunt. We gaan eten bij een traditioneel Tibetaans restaurant. Dat het een restaurant is zie je pas als je door de plastic flappen naar binnenstapt. Ook hier de bekende zitjes, maar dan mooier, luxer en schoner. Echt een gezellig restaurant waar de Chinees in Nederland een voorbeeld aan kan nemen. De gids vertaalt wat gerechten van de kaart en terwijl de serveersters hun nagellak droogblazen bestellen wij ons eten. De jasmijnthee is tot mijn verrassing gratis, het is net zoiets als water bij ons. Toen dat nog kraanwater was en gratis te verkrijgen was. De Yakmomo's smaken goed en ik deel wat uit, het zijn er namelijk best veel. De anderen eten soep met stokjes of op aandringen met n vork. Grappig momentje.

Nadat we de lunch voor twee personen van maar liefst €5,50 betaalt hebben gaan we verder naar Samye. En dorp rondom een ommuurd kloostercomplex in de middel of nowhere. Hier heeft de tijd stil gestaan. Stil op straat, een enkel gemotoriseerd karretje vervoert iets, vrouwen in traditionele kleding lopen met de hoed over de oren en vaak ook met een mondkapjes voor over straat, zwerfhonden en winkeltjes. We slaan links af en rijden de poort binnen, de poort van het kloostercomplex Samye. De zon schijnt en het is stil hier. Korte uitleg van de gids die er volgens mij niet zo heel veel zin meer in heeft, voor we het oudste klooster van Tibet met bijhorende tempel gaan bekijken. Gebouwd in ca 778 na Christus en al die tijd al bewoond.

We kopen maar weer een kaartje, het geld gaat hard hier in Tibet. 70-100 Yuan per ticket is heel normaal. Dat is €10 tot €13,50 pp.
Met dit ticket mogen we dan wel alles bezoeken, wil je eenmotorige maken dan kost dat weer 20 Yuan extra, per persoon en per keer dat je een zaaltje bezoekt.
Mooie entree, mooie tempel, mooie beelden. Donker, yakboterkaarsen in schalen en geurende wierook in kisten. Monniken die bidden en opletten of je toch niet stiekem een foto maakt zonder te betalen. Trapje op, trapje af, zaaltje in en zaaltje uit. Iets langer stilstaan bij het belangrijkste beeld n die tempel en weer verder. We zijn inmiddels ervaren tempelbezoekers.

De gids stelt voor naar het hotel te gaan, daar in te checken en dan op eigen houtje de rest van het complex te gaan bezoeken. Dus dat doen we.

Inchecken bij een hotel waarvan je aan de buitenkant niet kunt zien dat het een hotel is. Niet zomaar een hotel, nee het enige hotel dat Samye rijk is. Veel keus hebben we dus niet. In de hal staat een lange lage balie, de receptie en een glazenkast met daarin brood en snoepjes en andere offerandes. Het hotel doet strak Chinees aan en die kast maakt het dan weer wat zachter. Deze keer geen trap op naar onze kamer, op de begane grond hebben we een kamer als alle anderen. Badkamer eenvoudig, niet super schoon maar goed genoeg voor een nacht.
Het bed is wat anders....... Volgens mij is het niet verschoond na de vorige gast. Het hoofdkussen heeft vetvlekken aan de randen en stinkt naar sigarettenrook. Ik draai s avonds mijn kussen om en om en om , op zoek naar een fris stukje. Het lukt, ik kan er wel mee leven.
Voor we echter naar bed gaan, lopen we richting klooster en slenteren door de ommuurde tuin. Nieuwsgierig de hofjes binnen gluren en concluderen dar daar de monniken wonen. Op iedere hoek van het terrein staat een Stupa. Bijzonder is dat er een zwarte Stupa is, een rode, een groene en een witte. In het midden van die hoeken staat dan de oude tempel.
Verder liggen er verspreid over het terrein vele tempels voor vele wijze mannen en Buddha. Ook een winkel. Daar koop ik de felbegeerde rode armbandjes en twee gele. Later zal ik ze laten zegenen door en hooggeplaatste monnik.

Als we een via van de poorten het complex verlaten komen we in de hoofdstraat van dit dorp. Religieuze mantra galmen uit het winkeltje waar je gebedsvlaggen potjes, boekjes en yakboterhoudertjes kunt kopen. Verder is en een kledingwinkel met kleding van vele seizoenen geleden, sportschoenen en hoeden.,die worden hier erg veel gedragen. Mannen mooie cowboyachtige hoeden van vilt, dames een soort suffe soms kanten zonnehoed.
Op straat ligt gras te drogen en de enkele auto die hier voorbij komt rijdt er gewoon overheen. Dat zou bij ons niet kunnen. A je droogt geen gras op,straat en B je bent niet zo brutaal om er overhen te rijden. Hier kan dat dus wel......
We slenteren terug naar het hotel. Gaan ergens op de stoep op een bankje zitten in de hoop dat ze en biertje kom brengen. Maar nee, we worden aangestaard en als we tassi de lee zeggen krijgen we geen antwoord. Dit is geen terrasje om terg te komen.
Ons diner nuttigen we die avond in het "Snowland Frendship Restaurant". We kiezen ervoor om buiten in de frisse lucht te eten maar worden al snel naar binnen gedirigeerd. Enigszins overmoedig en denkende dat hij al wel bestand zou zijn tegen de buikkramp opwekkende bacterie besteld Jo seeet and sour porkribs. Geen tikfout, ze stonden echt als seeet op de kaart. Later wist Jo wel weer dat hij nog niet voldoende getraind was om alle gerechten van de Tibetaanse keuken aanzet kunnen. Ik bestelde fried pumpkin en zag geroosterde en gekruide pompoen voor me. Ik kreeg een bord gewokte licht groene pompoenschijfjes met ui en drie rode paprika sliertjes wat allemaal in een bord nat dreef. Jakkes ( komt van het woord Yak).
Het Tibetaanse brood wat ik er bij bestelde was koud en klef en hard. Even gevraagd of ze het op wilden warmen en dat maakte het iets smakelijker. Het toetje en de koffie hebben we maar overgeslagen en zijn richting het hotel gelopen.
Tijdens die wandeling werden we bijna onder de voet gelopen door een kudde schapen die de hoofdstraat in schoten. Gelukkig kwamen we veilig aan en konden we van onze nachtrust gaan genieten. Hoewel ik even iets meer tijd nodig had om dat frisse plekje op mijn kussen te vinden.