Heel vroeg met de bus terug naar Lhasa

Hoe is het mogelijk, of in Nederland zou dit niet mogelijk geweest zijn.
Opdracht van de reisleiding: 07.00 uur ontbijt. Dus daar staan we dan, 07.00 uur en geen enkel personeelslid wakker. Nou is hen wakker maken niet zo moeilijk, ze slapen namelijk onder de balie. Als we om een hoekje kijken zien we twee matrassen op de grond liggen, half onder de balie. Op die matrassen ligt een berg dekens en langzaam begint er iets onder die berg te bewegen. Netjes in werkkleding stapt de eerste baliemedewerkster uit haar bed. Ze snelt naar de keuken en binnen vijf minuten kunnen we naar binnen. Niet dat er dan iets klaarstaat, maar we zijn binnen. Terwijl wij zoekende zijn naar de koffie, omeletten en het brood worden de bakken met bonen, aardappelen en diverse groenten verwarmd middels een soort spiritusbrander. Het is mij tot op de dag van vandaag niet duidelijk of die bakken razendsnel gevuld zijn of dat ze gevuld en al daar al stonden, nog van de vorige dag. Ik heb er maar niets van genomen.

De toast is inderdaad warm als ze op de schaal wordt gelegd, de harde boter is er ook op een koud schoteltje duidelijk na gebruik zo in de koelkast gezet. Er staat zowaar een pot pindakaas en de pot jam is leeg. Dus vraag ik aan een van de serveersters om meer jam. Ze kijkt me wazig aan, kijkt naar het potje, roert er een keer door en zet het terug op de tafel. Daarbij wijst ze naar de pindakaas...... Zoiets van " dan eet je toch pindakaas"!
Als, ik noem haar maar de manager verschijnt gaat alles sneller. De brander voor de omeletpan gaat aan en ze begint zelf te bakken. Ondertussen stuurt ze anderen aan, er komt koffie, nieuwe jam en thee. De boel was duidelijk ontregelt, maar uiteindelijk had men het weer redelijk onder controle en konden de bij de receptie betaalde, gestempelde en ondertekende ontbijtbriefjes weer ingenomen worden.

Rugzakken in de bus en wij ook. Een tocht van zes uur hebben we voor de boeg en die tijd gaat het snelst voorbij als je slaapt. Dus doen de meeste ogen dicht, ik ook. Afwisselend dommelen, naar buiten kijken en wat tikken voor mijn blog wat ik toch niet kan versturen, geeft voldoende afwisseling om de rit vol te houden. Het internet is nagenoeg overal toegankelijk, maar zo traag....... Alles loop vast en ik kan niks versturen. Jammer wel......

Verder in de bus. Zo nu en dan een plaspauze en dan is het ineens bijna twee uur en zijn we in Lhasa. Eigenlijk hebben we geen zin om naar het hotel te gaan, dus laten we ons afzetten in de stad. Krijgen instructies hoe te lopen, welk lunchrestaurant en hoe weer terug te komen bij het hotel Mandala.

We komen bij een restaurant met de originele naam "Snowland restaurant", gaan de trap op en stappen in een oase van luxe. Misschien is dat wel overdreven, maar het was wel het beste restaurant tot nu toe. Taart in er vitrine bij de ingang, alle koffie variaties en een inrichting die licht en schoon is.
Omdat we bijna Tibet verlaten betel ik nog één keer momo's. Deze keer cheese momo's. Ik verheug me op lekkere warme gesmolten kaas verpakt in een gestoomd deegpakketje. Daarbij bestel ik bananenlassie. Een soort bananenmilkshake van dunne zure yoghurt met verse gepureerde banaan.
Acht momo's krijg ik en als ik de eerste hap neem heb ik direct spijt van mijn bestelling. Zóóóó, dit was niet wat ik verwacht had. Mijn eerste reactie schijnt vreselijk geweest te zijn. Mijn gezicht sprak boekdelen.....tot groot vermaak van de ander tafelgenoten. Moedig kauw ik verder en slik ik de kaas met de smaak van gebakken inlegzooltjes door. Korrelig en mierzoet....... Het blijkt Yakkaas te zijn. Netjes opgevoed neem ik er nog een, slok lassie en later nog maar een momo. Dan ga ik over tot het ontleden van mijn momo, ik wil toch wel zien wat ik eet. Ziet er niet vies uit, kleine kaaskristallen lijken het wel. Maar ik heb genoeg gehad, ik geef de rest weg. Een ander eet ze met smaak op, zoet? Nee.....was wel oké ....... Tja, zo zie je maar; smaken verschillen. Maar ik heb Yakkaas gegeten en dat was een hele prestatie.

Na de lunch lopen Jo en ik samen terug naar het hotel. Andere wegen nemend en opgaan in de lokale mensenmassa. Dat lukt natuurlijk niet als je groot en blank bent, maar het was wel leuk..... Ik schiet een winkeltje in waar ze t shirts verkopen. Maatje small pas ik in Nedereland ook niet, maar maat XL pas ik hier al helemaal niet. XL hier is vergelijkbaar met small in Nederland en n small hier is XXS bij ons. Geen Tibetaans T-shirt dus voor mij.
Al slenterend langs de schoenenzaken, kledingzaken, hoeden en petten winkels, religieuze zaken, parfumerieën, snoepwinkels, juweliers, elektronica en Chinese apotheken met allerlei gedroogde takjes, paddestoelen en mysterieuze kruiden komen we bij het hotel aan. Tassen uit de lobby naar boven slepen en ons klaarmaken voor het diner.

Nog één keer bestellen we beide geroosterde lamsribs, Jo met frites en ik met aubergines. Een lekker "Boedewiezer" voor Jo ( Buweiser) en een pot Ginger lemon honeytea voor mij. Onze avond kan niet meer stuk.
Morgen maar weer vroeg op, we gaan Tibet verlaten. Om 11.00 uur vertrekt de trein naar Xian en we willen best wel op tijd zijn.......

Tibet verlaten.... Ik merk dat ik er moeite mee heb. Niet dat ik zo gesteld ben geraakt op de hygienestandaard hier. Nee, juist niet. Maar het voelt als afscheid nemen van een droom......lang dromde ik van Tibet, het land met de ongerepte natuur. De vriendelijke mensen met hun door de zon geharde huis, hun hoge rode jukbeenderen en de mooie kleding. Tibet, het land van de monniken, de mantra's en het Tibetaanse Boedisme.
Nu kan ik niet meer dromen over hoe het er zal zijn, ik ben er geweest , ik "ken het".
Dus met een dubbel gevoel neem i, afscheid en het doet me meer dan ik had gedacht.