Xi'an, terracottaleger en hele snelle dumplings
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
18 Augustus 2016 | China, Xi'an
Gisterenavond in het donker aangekomen in Xi'an, geen idee hoe het er hier uitziet. We gaan het meemaken......op advies van de gids, Tony, nemen we geen ontbijt in het hotel maar gaan we eten bij Mc Donalds. Ook al weer zo n contrast. Het ene moment over de Mongoolse hoogvlakte en de volgende dag weer aan een eggmuffin bij Mc Donalds in een grote drukke stad met 8,5 miljoen inwoners.
De bus staat achter het station klaar om ons naar de tentoonstelling van her beroemde terracottaleger te brengen. Een uur rijden. Een uur wolkenkrabbers bekijken met op de achtergrond de belangrijkste berg van de regio. De berg waar men de klei vandaan haalde om de beelden van her leger van te maken.
De gids kan mooi vertellen. Bijvoorbeeld over de "generaties t shirts", je koopt een goedkoop shirt voor je man, wast het en dan kan een van je kinderen het aan. Je wast het weer en je kleinkind kan t aan. Je wast t nog een keer en de baby heeft er nog wat aan....... Of het " one trip horloge". Je koopt een merkhorloge voor kermisprijs en voor je het land uit bent is het kapot. We kunnen er smakelijk om lachen. Hoe herkenbaar......
Het verhaal van de vier boeren die de eerste beelden of delen van de beelden vonden was wat langer. Twee van hen namen wat stukjes mee naar huis en een van hen liet het de plaatstelijke gouverneur zien. Die hield twee jaar zijn mond dicht omdat hij wist dat tijdens deze culturele periode de beelden vernietigd zijden worden. Het was toen 1974. In 1976 toen de culturele revolutie ten ende was, heeft hij de vondst bekend gemaakt en zijn de opgravingen begonnen.
De boeren kregen een nieuw huis, een nieuw stuk land en 5 dollar.
Nieuw huis en nieuw land omdat de gouverneurs had bedacht dat de vondst hoorde bij het mausoleum wat daar vlakbij lag, de begraafplaats van de eerste heerser van de Ming dynastie. En dus moest er een groot gebied afgezet en afgegraven worden.
Een van de boeren was wat slimmer en vond de deal toch niet voldoende, hij wilde eigenlijk wel in het museum werken. Kort gezegd, dat werd geregeld en jaren lang zette hij zijn naam in de boeken in de museumshop en schudde de handen van vele bekende en onbekende wereldburgers. Zijn naam schrijven was dan ook het enige wat hij ooit gekeerd had te schrijven.
Het is nog niet zo druk bij de ticketoffice en na een lange warme wandeling, met toch wel wat meer toeristen komen we bij de eerste van drie hallen.
Hal éen is de grootste hal, met lange rijen opgegraven en ook wel gerestaureerde beelden. Boven ieder deel van het leger, waarvan trouwens geen enkele militair hetzelfde gezicht heeft, was een dak van hout gebouwd. Met stro. Dat is natuurlijk ingezakt en met die mini instortingen zijn veel beelden gebroken. Tot op de dag van vandaag gaan de opgravingen en de restauraties onverminderd voort. Dat is te zien in hal een. De grote van de hal is gelijk aan een hangaar, maal twee of drie. Of meerdere voetbalvelden.
De beelden werden gemaakt van klei vermengd met graniet, in een mal gemaakt, gedroogd en dagen in de ovens gebakken en dat duizenden keren. Iedere rang had zijn eigen kleding, wapens en haardracht. Ieder gezicht was anders. De een boos, verdrietig, met of zonder snor. De ander vrolijk kijkend, of serieus of verbaasd. De beelden zijn in formaties geplaatst zoals men die kent uit de tijd van oorlogsvoeting. Voetvolk, kwetsbaar en zorgelijk kijkend, cavalerie met de paarden en steeds verder naar het centrum van de formatie de wat hoger geplaatste officieren.
Hal twee is gevuld met uitgegraven kamers vol wapens en harnassen van leisteen.
In die hal zijn er ook zes beelden tentoongesteld in glazen vitrines. Het is er erg druk, maar foto s maken lukt wel.
Hal drie is een kleinere hal met een kleine formatie hoge officieren, staand richting de toenmalige uit of ingang. Trost en stoer.
Er zijn destijds ook twee karren gevonden, met bronzen paarden ervoor. Een strijdwagen en een personen voertuig. Aan die karretjes is te zien hoe klein de mensen destijds waren. Zeg 1.50 tot 1.60 meter. De beelden die vaak groter zijn, moet je zien als wens van de keizer om zijn leger groter en sterker te doen lijken. Maar in werkelijkheid waren t gewoon kleine mannetjes.
De karretjes zijn werkelijk prachtig, ieder wagenwiel dertig spaken voor de dertig dagen van de maand en vier paarden voor ieder kwartaal.......alles had een reden, al dan niet artistiek. En waarom dit alles? Tot op de dag van vandaag geloven veel Chinezen in " afterlife". Bij of na het begraven van de overledene is het meesturen van benodigdheden nog steeds een normaal gebruik in China. Wie weet waar de keizer terecht is gekomen met zijn gigantische leger en wapenarsenaal.
Het expositie terrein is groot en achterin zijn veel eethuisjes en andere tentjes, kraampjes. Wij gaan lunchen bij een theehuis en krijgen een theeproeverij aangeboden. Thee maken is meer dan n zakje op en neer soppen in heet water, dat is wel duidelijk..... We proeven aparte, heerlijk frisse maar ook bittere thee soorten .en zoals een goed toerist dat doet, we kopen ook thee voor thuis. Een leuke ervaring.....
Even rust tussendoor, opfrissen en met het openbaar vervoer naar het theater. Gewoon met de bus, net zoals bij ons. Kaartje koop je eigenlijk niet, je gooit twee Yuan in een bak en die telt het aantal passagiers en de benodigde yuans. Simpel systeem...... Tijdens latere busreisjes zie ik dat je ook een OV kaart hebt in China; inklokken en uitklokken; ook weer als bij ons....
Bij het theater hebben ze al op onze komst rekening gehouden. We worden naar onze tafel gebracht. Het theater heeft geen rijen met stoelen netjes naast elkaar, maár de zaal is gevuld met tafels. Netjes gedekt, klaar om een honderd of twee drie gasten te ontvangen. Op het podium, voor de rood velours gordijnen zit een traditioneel geklede dame te tokkelen op een typisch Chinees instrument. Het verhoogd de feestvreugde.......
We zitten nog njet of het dumplingbuffet begint. Eerst kippensoepwater, dan kopje rijstwijn, allerlei koude en licht gekruide gerechten als komkommer, paddestoelen, gefrituurde kip en daarna in hoog tempo de dumplings. Kip, eend, varken, groenten en iets zoets. Biertje erbij en t feest is compleet. Het grappige aan de dumplings is dat ze geprobeerd hebben de vorm van de dumplings aan te passen aan de vulling. Een dumplings met varkensvlees ziet er uit als een varkenssnuitje, eend als een mini eendje en de visdumpling als een soort octopusje. Grappig gedaan.
De tafel wordt net zo snel afgeruimd als dat de dumplings geserveerd werden. Flesje water als service van de zaak, omdraaien en genieten van de show.
De show laat een gevarieerd programma zien. Dans, zang en muziek. Ieder onderdeel van de show wordt netjes in het Engels ingeleid, door een mooie, weer in traditionele kleding gehulde dame. Mooi gekapt en een passende make-up. Haar mannelijke collega neemt de Chinese teksten voor zijn rekening.
We genieten, niet allemaal geloof ik, van de kleurige decors en kostuums van de dansers en danseressen. Veel bloesem, kleurige achtergronden, prachtige kostuums met lange mouwen die ze gebruike als sjaals waardoor het dansen, dat al zeer gracieus was nog mooier en serener overkomt. De muziek die ik anders niet kan waarderen hoort er hier bij en ik vind t zelfs aangenaam om naar te luisteren.
Deze traditionele Chinese dans en zang is zo verfijnd, zo kunstzinnig en zo mooi. Hoewel ik denk dat ik thuis geen cd of dvd met dit genre muziek op zal zetten, toch raakt het mij nu diep. Daar zit je dan; in Xi'an China, in een theater en kijkt naar dans en zang die generatie op generatie worden doorgegeven. Dit is extra genieten.....
Als de show afgelopen is en de zaal leegstroomt nog voor het applaus is weggeëbd wachten we op elkaar in de hal. Geïnspireerd door de artiesten en muziek doen er een paar een dansje, anderen kopen snel een souveniertje.
Hollend achter Tony aan richting bus, het is donker en de neonverlichting van de diverse winkeltjes en hotels schreeuwen door de straten van Xi'an. Stil, nagenietend van de spectaculaire avond laten we ons terug rijden naar het hotel en met de Chinese muziek nog in de oren val ik heerlijk in slaap.
De bus staat achter het station klaar om ons naar de tentoonstelling van her beroemde terracottaleger te brengen. Een uur rijden. Een uur wolkenkrabbers bekijken met op de achtergrond de belangrijkste berg van de regio. De berg waar men de klei vandaan haalde om de beelden van her leger van te maken.
De gids kan mooi vertellen. Bijvoorbeeld over de "generaties t shirts", je koopt een goedkoop shirt voor je man, wast het en dan kan een van je kinderen het aan. Je wast het weer en je kleinkind kan t aan. Je wast t nog een keer en de baby heeft er nog wat aan....... Of het " one trip horloge". Je koopt een merkhorloge voor kermisprijs en voor je het land uit bent is het kapot. We kunnen er smakelijk om lachen. Hoe herkenbaar......
Het verhaal van de vier boeren die de eerste beelden of delen van de beelden vonden was wat langer. Twee van hen namen wat stukjes mee naar huis en een van hen liet het de plaatstelijke gouverneur zien. Die hield twee jaar zijn mond dicht omdat hij wist dat tijdens deze culturele periode de beelden vernietigd zijden worden. Het was toen 1974. In 1976 toen de culturele revolutie ten ende was, heeft hij de vondst bekend gemaakt en zijn de opgravingen begonnen.
De boeren kregen een nieuw huis, een nieuw stuk land en 5 dollar.
Nieuw huis en nieuw land omdat de gouverneurs had bedacht dat de vondst hoorde bij het mausoleum wat daar vlakbij lag, de begraafplaats van de eerste heerser van de Ming dynastie. En dus moest er een groot gebied afgezet en afgegraven worden.
Een van de boeren was wat slimmer en vond de deal toch niet voldoende, hij wilde eigenlijk wel in het museum werken. Kort gezegd, dat werd geregeld en jaren lang zette hij zijn naam in de boeken in de museumshop en schudde de handen van vele bekende en onbekende wereldburgers. Zijn naam schrijven was dan ook het enige wat hij ooit gekeerd had te schrijven.
Het is nog niet zo druk bij de ticketoffice en na een lange warme wandeling, met toch wel wat meer toeristen komen we bij de eerste van drie hallen.
Hal éen is de grootste hal, met lange rijen opgegraven en ook wel gerestaureerde beelden. Boven ieder deel van het leger, waarvan trouwens geen enkele militair hetzelfde gezicht heeft, was een dak van hout gebouwd. Met stro. Dat is natuurlijk ingezakt en met die mini instortingen zijn veel beelden gebroken. Tot op de dag van vandaag gaan de opgravingen en de restauraties onverminderd voort. Dat is te zien in hal een. De grote van de hal is gelijk aan een hangaar, maal twee of drie. Of meerdere voetbalvelden.
De beelden werden gemaakt van klei vermengd met graniet, in een mal gemaakt, gedroogd en dagen in de ovens gebakken en dat duizenden keren. Iedere rang had zijn eigen kleding, wapens en haardracht. Ieder gezicht was anders. De een boos, verdrietig, met of zonder snor. De ander vrolijk kijkend, of serieus of verbaasd. De beelden zijn in formaties geplaatst zoals men die kent uit de tijd van oorlogsvoeting. Voetvolk, kwetsbaar en zorgelijk kijkend, cavalerie met de paarden en steeds verder naar het centrum van de formatie de wat hoger geplaatste officieren.
Hal twee is gevuld met uitgegraven kamers vol wapens en harnassen van leisteen.
In die hal zijn er ook zes beelden tentoongesteld in glazen vitrines. Het is er erg druk, maar foto s maken lukt wel.
Hal drie is een kleinere hal met een kleine formatie hoge officieren, staand richting de toenmalige uit of ingang. Trost en stoer.
Er zijn destijds ook twee karren gevonden, met bronzen paarden ervoor. Een strijdwagen en een personen voertuig. Aan die karretjes is te zien hoe klein de mensen destijds waren. Zeg 1.50 tot 1.60 meter. De beelden die vaak groter zijn, moet je zien als wens van de keizer om zijn leger groter en sterker te doen lijken. Maar in werkelijkheid waren t gewoon kleine mannetjes.
De karretjes zijn werkelijk prachtig, ieder wagenwiel dertig spaken voor de dertig dagen van de maand en vier paarden voor ieder kwartaal.......alles had een reden, al dan niet artistiek. En waarom dit alles? Tot op de dag van vandaag geloven veel Chinezen in " afterlife". Bij of na het begraven van de overledene is het meesturen van benodigdheden nog steeds een normaal gebruik in China. Wie weet waar de keizer terecht is gekomen met zijn gigantische leger en wapenarsenaal.
Het expositie terrein is groot en achterin zijn veel eethuisjes en andere tentjes, kraampjes. Wij gaan lunchen bij een theehuis en krijgen een theeproeverij aangeboden. Thee maken is meer dan n zakje op en neer soppen in heet water, dat is wel duidelijk..... We proeven aparte, heerlijk frisse maar ook bittere thee soorten .en zoals een goed toerist dat doet, we kopen ook thee voor thuis. Een leuke ervaring.....
Even rust tussendoor, opfrissen en met het openbaar vervoer naar het theater. Gewoon met de bus, net zoals bij ons. Kaartje koop je eigenlijk niet, je gooit twee Yuan in een bak en die telt het aantal passagiers en de benodigde yuans. Simpel systeem...... Tijdens latere busreisjes zie ik dat je ook een OV kaart hebt in China; inklokken en uitklokken; ook weer als bij ons....
Bij het theater hebben ze al op onze komst rekening gehouden. We worden naar onze tafel gebracht. Het theater heeft geen rijen met stoelen netjes naast elkaar, maár de zaal is gevuld met tafels. Netjes gedekt, klaar om een honderd of twee drie gasten te ontvangen. Op het podium, voor de rood velours gordijnen zit een traditioneel geklede dame te tokkelen op een typisch Chinees instrument. Het verhoogd de feestvreugde.......
We zitten nog njet of het dumplingbuffet begint. Eerst kippensoepwater, dan kopje rijstwijn, allerlei koude en licht gekruide gerechten als komkommer, paddestoelen, gefrituurde kip en daarna in hoog tempo de dumplings. Kip, eend, varken, groenten en iets zoets. Biertje erbij en t feest is compleet. Het grappige aan de dumplings is dat ze geprobeerd hebben de vorm van de dumplings aan te passen aan de vulling. Een dumplings met varkensvlees ziet er uit als een varkenssnuitje, eend als een mini eendje en de visdumpling als een soort octopusje. Grappig gedaan.
De tafel wordt net zo snel afgeruimd als dat de dumplings geserveerd werden. Flesje water als service van de zaak, omdraaien en genieten van de show.
De show laat een gevarieerd programma zien. Dans, zang en muziek. Ieder onderdeel van de show wordt netjes in het Engels ingeleid, door een mooie, weer in traditionele kleding gehulde dame. Mooi gekapt en een passende make-up. Haar mannelijke collega neemt de Chinese teksten voor zijn rekening.
We genieten, niet allemaal geloof ik, van de kleurige decors en kostuums van de dansers en danseressen. Veel bloesem, kleurige achtergronden, prachtige kostuums met lange mouwen die ze gebruike als sjaals waardoor het dansen, dat al zeer gracieus was nog mooier en serener overkomt. De muziek die ik anders niet kan waarderen hoort er hier bij en ik vind t zelfs aangenaam om naar te luisteren.
Deze traditionele Chinese dans en zang is zo verfijnd, zo kunstzinnig en zo mooi. Hoewel ik denk dat ik thuis geen cd of dvd met dit genre muziek op zal zetten, toch raakt het mij nu diep. Daar zit je dan; in Xi'an China, in een theater en kijkt naar dans en zang die generatie op generatie worden doorgegeven. Dit is extra genieten.....
Als de show afgelopen is en de zaal leegstroomt nog voor het applaus is weggeëbd wachten we op elkaar in de hal. Geïnspireerd door de artiesten en muziek doen er een paar een dansje, anderen kopen snel een souveniertje.
Hollend achter Tony aan richting bus, het is donker en de neonverlichting van de diverse winkeltjes en hotels schreeuwen door de straten van Xi'an. Stil, nagenietend van de spectaculaire avond laten we ons terug rijden naar het hotel en met de Chinese muziek nog in de oren val ik heerlijk in slaap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
