Bhaktapur

Gisteren in het donker aangekomen, veel geluiden gehoord op straat. Bellen rinkelen, klokken slaan zacht op een hogere toon dan in Nederland. Klinkt heel Nepalees, da's zeker. Nieuwsgierig geworden en weer erg vroeg wakker, stap ik graag uit bed. Wauw, wat hard...... Als ik het gordijn van onze slaapkamer opensla kijk ik recht op een plein wat zo uit de geschiedenisboeken kan komen. Een tempel met traptredes versierd met olifantenbeelden en leeuwen. Een stupa en de wand van n ander oud gebouw. Een open plein, amper mensen en een heerlijk zonnetje.
Later als we zelf op het plein lopen zie ik dat er ook cement lag, stenen en tonnen water stonden om de boel weer op te bouwen.

Er is veel kapot gegaan tijdens de aardbeving van 2015, maar je ziet ook dat het land of de stad alweer in opbouw is. Alhoewel......de monumentale panden en ingestorte stupa's worden herbouwt, maar in de woonwijken die we later zullen bezoeken is nog veel kapot en ellende te zien. Ik begrijp het wel, Bhaktapur draait op toerisme, dus snel de boel fixen zodat de toeristen niet wegblijven. Oude stupa's worden volgens foto's met oude en nieuwe materialen herbouwt. De mooie houten kozijnen, met kunstwerkjes van houtsnijwerk krijgen hun plekje weer terug. Want daar is Bhaktapur met name bekend om, het ongelooflijk mooie en oude houtsnijwerk. Kozijnen, draagbalken, plafonds en veranda's van huizen, paleizen en stupa's zijn er rijkelijk mee versierd. Het ambacht is gelukkig niet verloren gegaan, in de kleine donkere steegjes kom je soms een werkplaats tegen waar mannen op de kale vloer die bezaaid is met houtsnippers hard aan het werk zijn.
Ergens anders zie je mensen, vaak vrouwen, bakstenen schoonmaken en netjes opstapelen, of vrouwen rieten manden vol grind of brokstukken van a naar b brengen. Een stad in opbouw, maar dan anders.....

Bhaktapur is dus een druk stadje vol stupa's ( tempels) en koninklijke paleizen met bijgebouwen. Ook n stad met veel offerandeplaatsen, kleine tempeltjes, beelden die vereerd worden met kaarsen en bloemen. Met een gids lopen we een paar uur door de smalle steegjes en genieten van de winkeltjes, de tekenschool, het pottenbakkersplein en de vele tempels. Overal tempels.Bhaktapur is een historische stad, schoolkinderen uit Katmanduvallei hebben hier hun schoolreisje heen en je onderscheidt de locals makkelijk van de toeristen. Ook Nederlanders pik je er weer zo uit en ja, buiten onze groep lopen er meer Nederlanders rond op het grote plein met de Golden Gate. Een gouden toegangspoort, voor de heerser uit die tijd. Een poort die ook toegang geeft tot een straatje richting een Hindoetempel waar wij als niet Hindoe niet in mogen. De buitenkant is mooi versierd met houtsnijwerk waarbij alle goden en goede wensen uit het Hindoeïsme zijn uitgebeeld. Veel van het houtsnijwerk is nog intake en geschilderd. Mooie kleuren maken de kunstwerkjes nog mooier. Foto s maken mag niet en uit eerbied doe ik dat ook niet. Hoewel de verleiding groot is.......

Het slimste wat je kunt doen in dit soort landen en steden is een gids " inhuren". En met hem de stad doortrekken. Je komt op plaatsen waar je anders niet zou komen of niet toegelaten zou worden. Zo kwamen we deze keer bij een tempelplaats waar ten gunste van de Goden en voor geluk van de familie 25.000 katoenen draadjes werden verbrand. De draadjes, die erg duur schijnen te zijn, werden verdeeld over vier schalen en met olie aangestoken. De vrouwen hielden het vuurtje brandend terwijl er gebeden werd. Daar te staan, in zo' n familietraditie was wel heel bijzonder.
Ik zou geen Nederlander zijn als ik niet vroeg hoe duur deze ceremonie dan was. Duur war het antwoord van de gids; 25 draadjes kosten vlug zo'n 30 roepies.25000 dus 30000 roepies. 30000 roepies is zo' n 250 euro, en dat is inderdaad duur.....
De draadjes worden door speciale vrouwen een voor een uitgezocht en op de arm gelegd. Daar maken ze bosjes van en verkopen dit. Tijdens de wandeling zag ik dit tafereeltje voor een klein donker huisje gebeuren, vroeg me toen af wat dat voor een nutteloos karweitje was, niet dus......heel belangrijk was t.
Als slenterend door de stad komen we ook bij een tekenschool. Tanka schilderen is een schildervaardigheid die je niet een-twee-drie onder de knie krijgt.
Studenten schrijven zich in voor een cursus om jaar op jaar steeds een beetje beter te worden. Een Tanka Meester kan wel 13-15 jaar geoefend hebben voor hij dit niveau heeft behaald. En ondanks dat we geen kenner zijn, zie je toch het verschil. Het lijkt ook wel alsof een Meester over andere verf mag beschikken.....wie weet is dat het wel.
De school hangt vol,schilderwerk en boven zittend rond een lage tafel krijgen we uitleg over de opbouw en uitleg over de prijzen.......en natuurlijk wordt er wat gekocht.
In de winkel met klankschalen kan ik de verleiding weerstaan. De klankschaaltje die ik echt mooi vind kost $425,00...... Tja, Nepal, Bhaktapur en toeristen. Natuurlijk ging er wel iets van de pris af, maar lager dan $325,-- kwamen we niet. Ik,heb ook niet echt mijn best gedaan om af te dingen. Moest meer mijn best doen om zonder iets te kopen toch netjes weg te komen. Het lukt.......

Voordeel van een toeristische stad is ook het feit dat je er souveniertjes kunt kopen. Machinaal gedraaide klankschaaltje te kust en veel beeldjes van olifanten, Goden, armbanden en ik weet niet meer hoeveel ander soort ijzerwerk in alle vormen je er kopen. Wij vermaken ons er wel.
Na in het Palace restaurant ( gelegen tegenover het oude paleis) onze lunch gegeten te hebben, pakken we de bagage weer bij het hotel en vertrekken richting bus. Nou, pakken we onze bagage, nee we letten er op dat de bagage op het karretje gaat en vervoerd wordt naar de bus. Hoe dan ook, we laten deze bijzondere stad achter ons.
Ik hoop dat ze in Nagarkot andere bedden hebben dan hier. Voor een bed echt te hard, voor een plank enigszins comfortabel.