Op weg naar Nepal

We hadden gisteren een mooie afsluiting van ons bezoek aan de Heilige stad Varanasi. De stad waar duizenden pelgrims naar toe komen. De stad die oranje kleurt als eerbetoon áan de God Shiva, net in deze maand. De stad van verlichting, de stad van Moeder Ganga. We keren nog een keer terug naar het dakterras waar we eerder hebben geluncht.

Het heeft geregend en de wegen zijn nog nat en blubberig van de stortbui. Met een tuktuk gaan we al toeterend door de straten. Op een druk kruispunt moeten we uitstappen en het laatste stuk lopen. Net nog toekijkend naar het gekrioel en zijn we nu in eens de mensen geworden die ontweken moeten worden. Maar als je zo op straat loopt midden tussen de claxonnerende tuktuks, de bellend riksja s, de knetterende brommers en de toeterende auto s is er maar een manier om dit te overleven; doorlopen, recht op je doel af. Niet omkijken maar doorlopen....en dat werkt wonderwel. Fietsers ontwijken je, de brommers vliegen rakelings langs je heen en van de riksja s of tuktuks heb je ook weinig last. De straat die we ingaan zit vol, het verkeer staat vast. Boven het getoeter, geschreeuw en gepling hoor je gezang. Een groep jonge mannen, gekleed in oranje kleding, versierde stokken op hun schouder dragend als een soort juk lopen met stevige pas luid zingend door de straat. Ze gaan terug naar huis. De bedevaart is volbracht, Gangeswater gaat mee naar huis. Aan de uiteinden van de stok hangen mini jerrycans vol troebel water. Trots klinkt hun gezang als ze ons passeren. Direct daarna is de weg vrij en schieten we de bekende en nu heel donkere steegjes in.
Hier en daar herken ik wat, zeker de poster van de Keukenhof die naast een poster van een God achter een hekje hangt. Weer de 6-8 trappen op naar het dakterras op de 5e verdieping, waar ooit Erika Terpstra ook genoten heeft van de gastvrijheid en het uitzicht.. Tafels worden aan elkaar geschoven en met elkaar genieten we in de openlucht van ons laatste diner in Varanasi. Mooie gesprekken en plagerijtjes gaan op in de nacht. Op de achtergrond de Ganges, de geluiden van de stad, het gezang van de avondceremonie en de rook van de crematieplaatsen, de Ghats. Stil realiseer ik mij waar ik ben en hoe bijzonder dit is.....ooit zover weg en nu al zo bekend. Maar dit moment is een mooie afsluiting van dit deel van de reis.

Al vroeg in de ochtend, zes uur, zitten we aan het ontbijt. Omeletje, toast en oploskoffie uit zakjes die je niet openkrijgt. Zoals overal betaal je direct cash voor je ontbijt en even later rijden we de drukte uit. Langzaam verandert het straatbeeld in een wat minder hectisch gebeuren. Maar op het moment dat je weer een dorp of stad inrijdt, begint het gekrioel weer, is er weer die tuktuk met zijn schorre toeter en lopen de mensen door de blubber naar de winkeltjes, kraampjes dus. Op zich is eigenlijk alles wel te koop hier. Kwaliteit en keuze is onduidelijk, maar wat je nodig hebt is er wel. Ook de groentes en het fruit liggen er mooi bij op de kleedjes. Niet zo verlept en vol bruine plekken zoals we dat van Afrika kennen. Nee, mooie groen grote courgettes, een soort witte wortel, soms sla, aubergines, uien, aardappelen, bananen, appels en granaatappels. En de limoenen niet te vergeten. Limoenen die ze netjes opstapelen in de vorm van een pyramide.

Het is grappig om te in dat er ook veel terrasjes zijn. Voor een koffie of eetkraampje of hutje staan dan houten bankjes langs een houten tafel en met name de mannen verzamelen zich daar dan. Echte ontmoetingsplaatsen waar men genoegelijk bijeenkomt. Koffie drinkt en qat kauwt. Op,de straten zag je veel rode vlekken van de uitgespuugde qat, hier verdwijnt die kleur direct in de modder.

Rijstvelden zoeven voorbij, we steken een aantal keren de Ganges over die behoorlijk buiten zijn oevers is getreden. Met de bus reden we door te smalle straatjes in te volle dorpjes. Hier en daar zwaait een kind, maar over het algemeen worden we onderzoekend nagekeken.
Tafereeltjes die je in reisprogramma s ziet, zien we nu met eigen ogen. Vrouwen in de rijstvelden aan het werk....buffels die voortgedreven worden met een stok, kinderen rennend door het dorp, geiten, kraanvogels en vergezichten.
De straten zijn geasfalteerd, maar ondanks dat vol diepe kuilen. De chauffeur is een kunstenaar in het vermijden van de diepe gaten. Soms duikt de bus och met en wiel in en onvermijdelijk gat wat dan een ohwwww geeft in de groep. In de dorpjes zijn de weggetjes vaak met klinkers bestraat en dat rijd een stuk makkelijker. Je moet ook niet naast t pad komen, dan zak je weg in de blubber.
Met een scherpe bocht naar links slaan we de weg in naar het hotel voor deze nacht.
We reden de oprijlaan op en het hek wordt geopend, voor ons ligt een statig koloniaal huis, wat nu dienst doet als hotel. Het..........

Een tuin, zo groot als een klein park ligt voor het witten huis met zijn veranda's . Door de deur stappen we zeker 100 jaar terug in de tijd. Verweerde tijgervellen versieren de muur, oude foto's van de Maharadja en zijn gezin, oud meubels passend bij de koloniale sfeer vullen de hoge witte ontvangstkamer. De kamers die we toegewezen krijgen zijn ruim en eenvoudig. Maar de schalen met verse bloem uit de tuin geven net dat beetje extra aandacht. Ook hier een airco.oud en gammel, maat hij werkt. De vin aan het plafond draait zo hard dat het hele huis zou kunnen opstijgen......
Door de hoge brede witte gang lopen we naar de eetzaal. Voor 550 Roepies eten we weer dal ( linzensoepachtig iets), redelijk verse groenten , rijst gebakken aardappeltjes en wat kip. Bananenpudding toe en een kopje koffie. Pittig bedrag 550 roepies, toch bijna 6 euro. Maar ik bedenk me dat we hiermee ook een bijdrage leveren aan het behoud van dit huis en dat is het wel waard.
We slapen goed en na het ontbijt wordt de bagage als altijd in de bus gezet doorhebt personeel. Ook wij stappen in en beginnen aan de 175 km naar de grens.

Dat we bij de grens zojuist te zien aan de kilometers lange rij vrachtwagens langs de weg. In eens zijn we er. Uitstappen en uitchecken. Uitchecken? Ja dat we India verlaten. Dus naar het kantoortje, paspoorten inleveren en wachten op de stempel.
De douanebeambte is goed gemutst, hij probeert wat grapjes te maken en last een collega een zak,snoep kopen. Zijn kantoortje bestaat 25 jaar en dat wil hij vieren met toffee voor ons allemaal. Het levert hem wel een fooi op voor de goede service, dat dan weer wel.....
Er worden drie riksja's geregeld die onszelf bagage al vervoeren, wij lopen in een bonte stoet er achter paan, richting Nepal. Na 5 minuten, misschien 10, passeren we de boog "India border end" en 20 meter verder op, welkom in Nepal.
We lopen direct door naar het immigrariekantoortje, vullen 2 formulier in, beide met deze
Fase info, voegen daar een pasfoto bij en $25. Na een check check en dubbel check komt er een visum in je paspoort. Het opperhoofd ba net kantoortje zet als laatste zijn handtekening op net visum en we mogen door.
Buiten dringt het tot me door, ik ben gewoon in Nepal. Hoe mooi is dat........