Van het laatste klooster tot aan de lokale markt
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
14 Augustus 2016 | China, Jiangzi
Lopend zou het tien minuten zijn, wij kozen voor de bus. Die deed er ook tien minuten over....... Dat hadden we dus ook al bedacht.
Nog 5 minuten lopen en we komen bij de ticketoffice van het laatste kloostercomplex dat we in Tibet bezoeken. Dat vinden we niet erg, we zijn een beetje tempelmoe.
Met ons ticket van 80 Yuan pp lopen we naar de securitycheck. Het rontgenapparaat vult de hele ruimte maar staat gelukkig uit. Dus zonder check lopen we door het grote plein op. Ook dit complex is een dorp op zich. Beetje tegen de berg gebouwd en vooral wit van de yoghurtverf.
De als goud blinkende daken, want t kan ook koper zijn met goudverf, schitteren in de zon en vallen daardoor direct op. Rechts in het dorpje staat een groot recht wit gebouw. Niet helemaal recht, het lijkt een soort hoge vestingmuur die beneden dik is en hoger steeds dunner wordt. Bij navraag blijkt dat dat de tangkawerkplaats is. Monniken werken daar aan meters hoge tanga's, schilderingen volgens symmetrische voorschriften en voorstellingen, die zij bij speciale gelegenheden aan de voorzijde van dit witte gebouw hangen zodat iedereen ze kan zien. Dat moeten dus kleden zijn ter grootte van een 5-6 verdiepingen tellende flat. In de ontbijtzaal van ons hotel hing een foto van dit complex, met tangka's op het gebouw. Dominant prijken de kleuren uit boven het dorp, echt indrukwekkend. Jammer dat we dat niet in het echt hebben gezien......
En dat is niet het enige wat indrukwekkend is. We stappen een tempel binnen van de tiende Pancha Lama, de belangrijkste man na de Dalai Lama. De tiende Pancha heeft veel gedaan voor Tibet, zeker toen deed Dalai Lama in veiligheid gericht moest worden. Een van de dingen die hij deed was het bouwen van een 27 meter hoge Buddha. Traditioneel met goud, halfedelstenen, schilderingen en kleden. Daarna werd er pas een tempel omheen gebouwd. Dit beeld is het belangrijkste beeld van dit complex. Ook omdat men het lichaam van de op 51 jarige leeftijd overleden Tiende Pancha Lama in de Buddha heeft bijgezet. Ook hier weer, veel devotie en dus veel yakvet en geld. Foto's maken doen we maar niet, kosten 150 Yuan voor een normale camera en 300 Yuan voor een digitale camera of video. Maar word je gepakt bij het illegaal herinneringen scoren dan kan dat maar zo 3000 Yuan kosten. Ze weten hier overal wel een manier te bedenken om geld te verdienen.
De volgende tempel is ter nagedachtenis van een andere Pancha Lama, ik raak de tel en ook de interesse kwijt. Zoveel info en zo'n lange geschiedenis. Leuk van deze tempel is dat je, moest bij de vorige trouwens ook, een klok moet luiden bij binnenkomst. Even de Pancha melden dat je er aankomt.
Er komen veel kinderen met hun ouders mee met in hun kinderhandje een stapeltje bankbiljetten van één Yuancent. Het offeren wordt hen zo al vroeg geleerd.
Mogelijk krijgen ze ook wat Engels op school want het zijn de kinderen die steeds hard "Hello" roepen. Als je dan Hello terugzegt en wat zwaait, begint het gegiechel en zoeken ze mama's rokken. Heerlijk......
In de drukte raken we met zijn vieren de groep kwijt. Het tempo van Norbu, de gids, ligt zoals gewoonlijk erg hoog. Diep in gesprek staan we stil op een plein, verbaasd dat de groep echt weg is. Vriendelijke Tibetanen wijzen direct de weg, maar waarheen weten we niet. Dan maar naar het centrale plein en wachten tot we een glimp opvangen van de "Djoserpeople"...... en dat duurt niet lang of we zijn weer compleet.
Als ik Jo en Anous driftig de gebaren zie maken die de discussiërende monniken ook maken, weet ik wat we gemist hebben. Jammer wel, maar het blijkt hetzelfde schouwspel te zijn geweest als eerder deze week. Dus ik kan er mee leven.
Via een souveniermarkt komen we bij een Tibetaans restaurant om te lunchen. Nog maar een keertje momo's en lekkere lemonjuice. Ik kan er weer tegen.
Weer langs de souveniermarkt richting startpunt van de Kora.
De Kora is de korte pelgrimstocht die de gelovigen maken om de tempel of in dit geval om het kloostercomplex heen. De vorige keer dat we dat deden was bij de Jokhang tempel in Lhasa. Daar liepen we mee in de stoet van honderden. Hier lopen we als Djosergroep nagenoeg alleen. De zon schijnt en weerkaats warm tegen de witte muren, gelukkig is dat nauwe straatje niet zo heel lang en lopen we al gauw weer in de openlucht. Langs de gebedsrollen enigszins zigzaggend trapsgewijs omhoog. De zon is niet zo erg, maar dat stijgen blijft een dingetje op deze hoogte. Gelukkig ben ik niet de enige die er last van heeft, om de zoveel meter even stoppen en hoe hoger we komen, graag in de schaduw.
Een paar Tibetanen komen ons voorbij rennen, biddend en volgens mij niet zwetend. Zo nu en dan even draaien aan de gebedsrollen maar vooral genieten van het uitzicht. Ook genieten van het feit dat we hier lopen, in Tibet, om een klooster in een nagenoeg onaangetaste authentiek omgeving. Ook hier wapperen de gebedsvlaggen in strengen van ontelbare meters in de wind. Her en der staan er op de route de bekende oventjes voor de verbranding van salie. Hier kan ik mijn Hindoestaanse oranje armbandje verbranden zoals dat volgens traditie hoort.
Het oranje touwtje en de zegening zuiveren je en het is gebruikelijk dat je het touwtje met "narigheid" na minimaal drie dagen afdoet en verbrandt. Dus daar gaat mijn armbandje en doe ik afstand van narigheid, negatief karma en andere ongewenste zaken. Het vuurtje smeult voldoende om het draadje vlam te laten vatten, hoewel het eigenlijk meer smeulen is. Ik kan weer verder in het leven.......
Als we verder lopen komen we langs een gezin dat even uit zit te rusten op een bankje, ze praten veel n kijken allemaal,naar mijn knie met brace. De moeder gebaart dat ik maar naast haar moet komen zitten en even moet uitrusten. Als we ze later weer tegen komen vraagt ze in het Tibetaans wat er met mijn knie is, ik probeer het uit te leggen maar denk niet dat het gelukt is.
De route wordt steeds mooier, wel weer gebedsrollen en nu ook kleurige rotsschilderingen en soort steenhouwwerken. Het "om mani padme hum" in alle kleuren en alle groottes uitgehakt in de rotsen. Om mani padme hum, zoiets als " heb mededogen met al het leven op aarde en help ons......"
Dan langs de schapen die dit pad ook gekozen hebben, weliswaar tegen de klok in waaruit ik concludeer dat dit geen Boeddhistische schapen zijn.
Het pad komt uit in een achteraf woonwijk van de stad. Volgens instructies lopen we naar beneden richting zuiden en zouden dan op de lokale markt uit moeten komen.
We twijfelen. Even aan de politieagent vragen waar we heen moeten. Helaas zelfs de politie spreekt geen Engels.
Als we zoekend doorlopen zien we in de kramen de geslachte en gevilde schapen hangen; dit is toch wel de markt. Het is heerlijk ontspannend om over dit marktje te lopen. De meisjes die bij die verschillende kraampjes horen giebelen en giechelen als ze "Hello " zeggen en er ook nog een reactie terugkomt. De markt wordt gevuld met de gebruikelijke kettingen, armbanden en stenen. Daarnaast stofjes, schoenen en gebedsvlaggen en weet ik wat al niet meer. Ja, die schapen, beetje groenten, kruiden, bonen en granen. Aan het einde van de markt, op het kruispunt slaan we rechtsaf en na hier en daar het kaartje van het hotel te laten zien komen we na een stevige wandeling inderdaad bij het hotel aan. Ruim 8,5 kilometer door de stad gelopen, tijd dus voor wat rust. Nog een goede avond maaltijd en morgen weer verder.......
Nog 5 minuten lopen en we komen bij de ticketoffice van het laatste kloostercomplex dat we in Tibet bezoeken. Dat vinden we niet erg, we zijn een beetje tempelmoe.
Met ons ticket van 80 Yuan pp lopen we naar de securitycheck. Het rontgenapparaat vult de hele ruimte maar staat gelukkig uit. Dus zonder check lopen we door het grote plein op. Ook dit complex is een dorp op zich. Beetje tegen de berg gebouwd en vooral wit van de yoghurtverf.
De als goud blinkende daken, want t kan ook koper zijn met goudverf, schitteren in de zon en vallen daardoor direct op. Rechts in het dorpje staat een groot recht wit gebouw. Niet helemaal recht, het lijkt een soort hoge vestingmuur die beneden dik is en hoger steeds dunner wordt. Bij navraag blijkt dat dat de tangkawerkplaats is. Monniken werken daar aan meters hoge tanga's, schilderingen volgens symmetrische voorschriften en voorstellingen, die zij bij speciale gelegenheden aan de voorzijde van dit witte gebouw hangen zodat iedereen ze kan zien. Dat moeten dus kleden zijn ter grootte van een 5-6 verdiepingen tellende flat. In de ontbijtzaal van ons hotel hing een foto van dit complex, met tangka's op het gebouw. Dominant prijken de kleuren uit boven het dorp, echt indrukwekkend. Jammer dat we dat niet in het echt hebben gezien......
En dat is niet het enige wat indrukwekkend is. We stappen een tempel binnen van de tiende Pancha Lama, de belangrijkste man na de Dalai Lama. De tiende Pancha heeft veel gedaan voor Tibet, zeker toen deed Dalai Lama in veiligheid gericht moest worden. Een van de dingen die hij deed was het bouwen van een 27 meter hoge Buddha. Traditioneel met goud, halfedelstenen, schilderingen en kleden. Daarna werd er pas een tempel omheen gebouwd. Dit beeld is het belangrijkste beeld van dit complex. Ook omdat men het lichaam van de op 51 jarige leeftijd overleden Tiende Pancha Lama in de Buddha heeft bijgezet. Ook hier weer, veel devotie en dus veel yakvet en geld. Foto's maken doen we maar niet, kosten 150 Yuan voor een normale camera en 300 Yuan voor een digitale camera of video. Maar word je gepakt bij het illegaal herinneringen scoren dan kan dat maar zo 3000 Yuan kosten. Ze weten hier overal wel een manier te bedenken om geld te verdienen.
De volgende tempel is ter nagedachtenis van een andere Pancha Lama, ik raak de tel en ook de interesse kwijt. Zoveel info en zo'n lange geschiedenis. Leuk van deze tempel is dat je, moest bij de vorige trouwens ook, een klok moet luiden bij binnenkomst. Even de Pancha melden dat je er aankomt.
Er komen veel kinderen met hun ouders mee met in hun kinderhandje een stapeltje bankbiljetten van één Yuancent. Het offeren wordt hen zo al vroeg geleerd.
Mogelijk krijgen ze ook wat Engels op school want het zijn de kinderen die steeds hard "Hello" roepen. Als je dan Hello terugzegt en wat zwaait, begint het gegiechel en zoeken ze mama's rokken. Heerlijk......
In de drukte raken we met zijn vieren de groep kwijt. Het tempo van Norbu, de gids, ligt zoals gewoonlijk erg hoog. Diep in gesprek staan we stil op een plein, verbaasd dat de groep echt weg is. Vriendelijke Tibetanen wijzen direct de weg, maar waarheen weten we niet. Dan maar naar het centrale plein en wachten tot we een glimp opvangen van de "Djoserpeople"...... en dat duurt niet lang of we zijn weer compleet.
Als ik Jo en Anous driftig de gebaren zie maken die de discussiërende monniken ook maken, weet ik wat we gemist hebben. Jammer wel, maar het blijkt hetzelfde schouwspel te zijn geweest als eerder deze week. Dus ik kan er mee leven.
Via een souveniermarkt komen we bij een Tibetaans restaurant om te lunchen. Nog maar een keertje momo's en lekkere lemonjuice. Ik kan er weer tegen.
Weer langs de souveniermarkt richting startpunt van de Kora.
De Kora is de korte pelgrimstocht die de gelovigen maken om de tempel of in dit geval om het kloostercomplex heen. De vorige keer dat we dat deden was bij de Jokhang tempel in Lhasa. Daar liepen we mee in de stoet van honderden. Hier lopen we als Djosergroep nagenoeg alleen. De zon schijnt en weerkaats warm tegen de witte muren, gelukkig is dat nauwe straatje niet zo heel lang en lopen we al gauw weer in de openlucht. Langs de gebedsrollen enigszins zigzaggend trapsgewijs omhoog. De zon is niet zo erg, maar dat stijgen blijft een dingetje op deze hoogte. Gelukkig ben ik niet de enige die er last van heeft, om de zoveel meter even stoppen en hoe hoger we komen, graag in de schaduw.
Een paar Tibetanen komen ons voorbij rennen, biddend en volgens mij niet zwetend. Zo nu en dan even draaien aan de gebedsrollen maar vooral genieten van het uitzicht. Ook genieten van het feit dat we hier lopen, in Tibet, om een klooster in een nagenoeg onaangetaste authentiek omgeving. Ook hier wapperen de gebedsvlaggen in strengen van ontelbare meters in de wind. Her en der staan er op de route de bekende oventjes voor de verbranding van salie. Hier kan ik mijn Hindoestaanse oranje armbandje verbranden zoals dat volgens traditie hoort.
Het oranje touwtje en de zegening zuiveren je en het is gebruikelijk dat je het touwtje met "narigheid" na minimaal drie dagen afdoet en verbrandt. Dus daar gaat mijn armbandje en doe ik afstand van narigheid, negatief karma en andere ongewenste zaken. Het vuurtje smeult voldoende om het draadje vlam te laten vatten, hoewel het eigenlijk meer smeulen is. Ik kan weer verder in het leven.......
Als we verder lopen komen we langs een gezin dat even uit zit te rusten op een bankje, ze praten veel n kijken allemaal,naar mijn knie met brace. De moeder gebaart dat ik maar naast haar moet komen zitten en even moet uitrusten. Als we ze later weer tegen komen vraagt ze in het Tibetaans wat er met mijn knie is, ik probeer het uit te leggen maar denk niet dat het gelukt is.
De route wordt steeds mooier, wel weer gebedsrollen en nu ook kleurige rotsschilderingen en soort steenhouwwerken. Het "om mani padme hum" in alle kleuren en alle groottes uitgehakt in de rotsen. Om mani padme hum, zoiets als " heb mededogen met al het leven op aarde en help ons......"
Dan langs de schapen die dit pad ook gekozen hebben, weliswaar tegen de klok in waaruit ik concludeer dat dit geen Boeddhistische schapen zijn.
Het pad komt uit in een achteraf woonwijk van de stad. Volgens instructies lopen we naar beneden richting zuiden en zouden dan op de lokale markt uit moeten komen.
We twijfelen. Even aan de politieagent vragen waar we heen moeten. Helaas zelfs de politie spreekt geen Engels.
Als we zoekend doorlopen zien we in de kramen de geslachte en gevilde schapen hangen; dit is toch wel de markt. Het is heerlijk ontspannend om over dit marktje te lopen. De meisjes die bij die verschillende kraampjes horen giebelen en giechelen als ze "Hello " zeggen en er ook nog een reactie terugkomt. De markt wordt gevuld met de gebruikelijke kettingen, armbanden en stenen. Daarnaast stofjes, schoenen en gebedsvlaggen en weet ik wat al niet meer. Ja, die schapen, beetje groenten, kruiden, bonen en granen. Aan het einde van de markt, op het kruispunt slaan we rechtsaf en na hier en daar het kaartje van het hotel te laten zien komen we na een stevige wandeling inderdaad bij het hotel aan. Ruim 8,5 kilometer door de stad gelopen, tijd dus voor wat rust. Nog een goede avond maaltijd en morgen weer verder.......
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
